Śpieszek cieplarniany
| Diestrammena asynamora[1] | |||
| (Adelung, 1902) | |||
| |||
| Systematyka | |||
| Domena | |||
|---|---|---|---|
| Królestwo | |||
| Typ | |||
| Gromada | |||
| Podgromada | |||
| Rząd | |||
| Rodzina | |||
| Rodzaj | |||
| Gatunek |
śpieszek cieplarniany | ||
| Synonimy | |||
| |||
Śpieszek cieplarniany (Diestrammena asynamora) – synantropijny gatunek owada z rzędu prostoskrzydłych. Został opisany naukowo z palmiarni w Petersburgu.
Ubarwienie jasnobrązowe z ciemniejszymi plamkami i pręgami. Długość ciała samców sięga 17 mm, samic 19 mm, czułki samców 75 mm, samic 80 mm[3]. Tylne skoczne nogi mierzą ponad 20 mm[4], umożliwiają wykonywanie długich skoków. Śpieszek nie posiada skrzydeł. U samic występuje masywne, długie pokładełko.
Pochodzi prawdopodobnie ze wschodniej Azji[5] (z południowych Chin[3]), gdzie zamieszkuje pola i łąki. Śpieszek został zawleczony do Europy i Ameryki Północnej. Występuje także w Polsce, jego obecność odnotowano w wielu miejscowościach rozsianych po całym kraju[6]. Odpowiadające mu warunki znalazł w szklarniach i poza tymi pomieszczeniami nie występuje[5], co znalazło odzwierciedlenie w jego polskiej nazwie. W cieplejszych regionach stwierdzany był w ogrodach zoologicznych, mieszkaniach i garażach[3]. W szklarni Ogrodu Botanicznego we Wrocławiu stwierdzono obecność populacji szacowanej na 2000 osobników[7].
Śpieszki są owadami nocnymi. Dzień spędzają w ukryciu, pod liśćmi, w szparach ścian, często w pobliżu rur grzejnych. Początkowo uważane były za szkodniki cieplarniane, później stwierdzono, że żywią się głównie drobnymi owadami, (w tym mszycami[4]), wijami i ślimakami. W przypadku niedoboru pokarmu zwierzęcego lub wody pobierają także pokarm roślinny.
W ciągu kilku miesięcy samica składa kilkaset jaj. Ich rozwój przebiega w ziemi. W ogrzewanych szklarniach larwy pojawiają się po 3–4 miesiącach, a ich dalszy rozwój trwa do 7 miesięcy[4].
Zobacz też
Przypisy
- ↑ Eades, D.C.; D. Otte; M.M. Cigliano & H. Braun: Orthoptera Species File Online. [dostęp 2010-08-26]. (ang.).
- ↑ Tachycines asynamorus, [w:] Integrated Taxonomic Information System [dostęp 2010-08-27] (ang.).
- ↑ a b c Jerzy Pawłowski: Księga gatunków obcych inwazyjnych w faunie Polski. Wyd. internetowe. Instytut Ochrony Przyrody PAN w Krakowie. [dostęp 2010-08-27].
- ↑ a b c Henryk Sandner: Owady. Warszawa: Państwowe Wydawnictwo Naukowe, 1990. ISBN 83-01-08369-7.
- ↑ a b Ursula Stichmann-Marny, Erich Kretzschmar: Przewodnik : rośliny i zwierzęta. Warszawa: Multico, 2006. ISBN 83-7073-429-4.
- ↑ Władysław Bazyluk, Anna Liana: Prostoskrzydłe - Orthoptera. Warszawa: Muzeum i Instytut Zoologii PAN, 2000, seria: Katalog Fauny Polski cz. 17, z. 2. ISBN 83-85192-94-8.
- ↑ Władysław Strojny: Nasze zwierzęta. Warszawa: Państwowe Wydawnictwo Rolnicze i Leśne, 1981. ISBN 83-09-00045-6.